Karta Ottawska to dokument opracowany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i Międzynarodową Federację Towarzystw Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (IFRC), który ma na celu ułatwienie oceny stanu pacjenta po urazie. Karta ta zawiera 13 punktów, które pozwalają na szybką i skuteczną ocenę stanu pacjenta oraz określenie dalszych działań medycznych.
Historia karty Ottawskiej
Karta Ottawska to dokument, który został podpisany w 1987 roku przez przedstawicieli 11 państw, w tym Kanadę, Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię. Dokument ten miał na celu ochronę ozonu i zapobieganie dalszemu niszczeniu warstwy ozonowej.
Historia karty Ottawskiej sięga lat 70. XX wieku, kiedy to naukowcy zaczęli zauważać, że warstwa ozonowa, która chroni Ziemię przed szkodliwym promieniowaniem UV, zaczyna się niszczyć. W 1974 roku naukowcy zidentyfikowali chlorofluorowęglowodany (CFC) jako główną przyczynę niszczenia warstwy ozonowej.
W ciągu następnych kilku lat naukowcy przeprowadzili wiele badań, które potwierdziły, że CFC rzeczywiście niszczy warstwę ozonową. W 1985 roku naukowcy z NASA opublikowali raport, który wykazał, że dziura ozonowa nad Antarktydą jest coraz większa.
W odpowiedzi na te odkrycia, w 1985 roku państwa członkowskie ONZ podpisały Konwencję Wiedeńską o Ochronie Warstwy Ozonowej. Konwencja ta miała na celu ograniczenie produkcji i użycia substancji niszczących warstwę ozonową, w tym CFC.
Jednakże Konwencja Wiedeńska nie zawierała konkretnych zobowiązań dotyczących redukcji produkcji i użycia CFC. W związku z tym, w 1987 roku przedstawiciele 11 państw, w tym Kanada, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania, podpisali Kartę Ottawską.
Karta Ottawska zawierała konkretny plan działań mających na celu redukcję produkcji i użycia CFC. Państwa podpisujące kartę zobowiązały się do stopniowego wycofywania CFC z produkcji i użycia, a także do wspierania badań nad alternatywnymi substancjami, które nie niszczą warstwy ozonowej.
Dzięki Karcie Ottawskiej udało się osiągnąć znaczne postępy w ochronie warstwy ozonowej. Produkcja i użycie CFC zostało znacznie ograniczone, a dziura ozonowa nad Antarktydą zaczęła się zmniejszać.
Jednakże, mimo osiągnięć, problem niszczenia warstwy ozonowej nadal istnieje. Wciąż istnieją kraje, które nie podpisały Karty Ottawskiej i nie przestrzegają zobowiązań dotyczących redukcji produkcji i użycia CFC. Ponadto, naukowcy zauważają, że w ostatnich latach poziom CFC w atmosferze zaczął ponownie rosnąć.
W związku z tym, w 2016 roku państwa członkowskie ONZ podpisały Kigali Amendment do Protokołu Montrealskiego, który ma na celu dalsze ograniczenie produkcji i użycia substancji niszczących warstwę ozonową, w tym CFC.
Karta Ottawska była ważnym krokiem w ochronie warstwy ozonowej i pokazuje, że państwa mogą działać razem w celu rozwiązania globalnych problemów środowiskowych. Jednakże, aby osiągnąć pełną ochronę warstwy ozonowej, konieczne jest dalsze działanie i przestrzeganie zobowiązań dotyczących redukcji produkcji i użycia substancji niszczących warstwę ozonową.
Pytania i odpowiedzi
Pytanie: Co to jest karta Ottawska?
Odpowiedź: Karta Ottawska to dokument, który został podpisany przez przedstawicieli rządu Kanady i przedstawicieli Indian z plemienia Algonkinów w 1763 roku. Karta ta miała na celu uregulowanie stosunków między brytyjskimi kolonistami a rdzennej ludności Kanady.
Konkluzja
Karta Ottawska to międzynarodowe porozumienie dotyczące promowania zdrowia publicznego, przyjęte w 1986 roku na konferencji Światowej Organizacji Zdrowia w Ottawie. Jej celem jest poprawa zdrowia poprzez działania w dziedzinach takich jak edukacja, środowisko, polityka społeczna i gospodarcza oraz organizacja opieki zdrowotnej. Karta Ottawska uznaje, że zdrowie to nie tylko brak choroby, ale również stan pełnego fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu.
Wezwanie do działania: Zapoznaj się z informacjami na temat karty Ottawskiej na stronie nailsworld.pl.
Link tagu HTML: nailsworld.pl
